"Με εκπλήσσει που δεν είμαι εγώ εκεί" του Φράνσις Μπέικον

"Είναι σίγουρο, είμαστε κρέας, είμαστε εν δυνάμει σφάγια. Όποτε μπαίνω σε κρεοπωλείο, πάντα με εκπλήσσει που δεν είμαι εγώ εκεί, στη θέση του ζώου.", Φ. Μπέικον
(μέσω της "Συνάντησης" Μ. Κούντερα, εκδ. Εστία, 2010)

Μετά από 23 λεπτά απ' το συγκεκριμένο σχόλιο διαβάζω την εξής είδηση: "[...]από το πρώτο όχημα έχουν ανασυρθεί νεκροί ο οδηγός, η νύφη του και τα δύο ανήλικα παιδιά 18 μηνών και 4,5 ετών, ενώ στο νοσοκομείο μεταφέρθηκε η σύζυγος του οδηγού...
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_27/09/2010_357094

Στο μεσοδιάστημα σκεφτόμουν πως ο κρεοπώλης μου, στη γειτονιά μου στο Πορτομπέλο road του Λονδίνου, έπαιζε τζαζ. Μια βροχερή μέρα, ένας δίμετρος μαύρος που στεκόταν στον τοίχο λίγο πριν το χασάπικο, ξαφνικά μου λέει: "Watch out with this umbrella mate!". Ούτε καν τον είχα δει. Με τραβούσε η τζαζ μες στο χασάπικο.

A poem for "J.M.W. Turner" by Petros Golitsis

J.M.W. TURNER*

Your mother
was inclining towards
insanity
(she was finally committed
to the London Insane Asylum)

Your sister
died
at the age of eight

I’m standing now
before the
Typhoon coming on
(the slave ship)
slavers throwing overboard
the dead and dying.
Oil on canvas, 91x138cm., 1840.

This dying
changes everything

the dying keep on going down
to the silent bottom

of the sea


*Joseph Mallord William Turner (1775-1851), English painter.
(translated from the Greek by Yannis Goumas)
_____

Η μητέρα σου
έρεπε προς
την τρέλα
(κλείστηκε τελικά
στο London’s insane asylum)

Η αδερφή σου
πέθανε
στα οκτώ της χρόνια

Στέκομαι τώρα
μπροστά στο
“Typhoon coming on
(the slave ship),
slavers throwing overboard
the dead and dying”,
Oil on canvas, 91x138cm, 1840.

Αυτό το dying
τα αλλάζει όλα

οι dying βουλιάζουν
στο βουβό βυθό

αδιάκοπα

From the poem "One more day" by Česlav Miloš

"Nonbeing sprawls, everywhere it turns into ash whole expanses of being"



(from the poem "One more day")

"An autistic god" by Petros Golitsis

I believe in a god
autistic
who claps his hands
willy-nilly

My child’s death
my clipped nails
my falling hair
Variations on the same theme

One of my eyes
looks at the other
and obliterates
what light there is

I throw out sparks
my bowels burn
my lungs fill with water

Who feeds on my death?

Insignificant exercises
transfer my downfall

________________

Πιστεύω εις έναν θεό
αυτιστικό
που με το ζόρι χτυπά
παλαμάκια

Του παιδιού μου ο θάνατος
τα κομμένα μου νύχια
κι οι τρίχες που πέφτουν
παραλλαγές
πάνω στο θέμα το ίδιο

Βγάζω σπίθες
τα σπλάχνα μου καίνε
τα πνευμόνια γεμίζουν νερό

Ποιος τρέφεται από το θάνατο μου;

Ασκήσεις ασημαντότητας
μεταθέτουν τη συντριβή μου

(translated from the Greek by Yannis Goumas)

Τρία ποιήματα του Χάρη Βλαβιανού

ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Να βρω τον τόπο μου σε μια πρόταση, συμπαγή,
σαν να είχε σφυρηλατηθεί σε μέταλλο.
Όχι για να γοητεύσω. Όχι για να κερδίσω την υστεροφημία.
Μια ακατόνομαστη ανάγκη για τάξη, ρυθμό, μορφή'
τρεις λέξεις που εναντιώνονται στο χάος και την ανυπαρξία.
Τσέσλαφ Μίλος

Κουραστήκαμε πιά με τον θάνατο
και τη σκοτεινή του λάμψη.
Αποστηθίσαμε όλους τους πεισιθάνατους στίχους
των αυτόχειρων ποιητών -
Καρυωτάκης, Τσέλαν, Σέξτον, Μπέρρυμαν...
Μάθαμε απέξω το "Death & Co" της Πλάθ.
Γράψε επιτέλους για κάτι άλλο.
Για μια συνηθισμένη μέρα,
την επιθυμία για τάξη, γαλήνη.

Γράψε γι' αυτές τις στιγμές
που οι πέτρινες γέφυρες της φιλίας
μοιάζουν πιο ανθεκτικές
από τον φθόνο και τη μνησικακία.

Γράψε για την αγάπη,
για το ηλικιωμένο ζευγάρι
που περπατά χέρι χέρι στην προκυμαία,
για τα μακρόσυρτα καλοκαιρινά απογεύματα
που μπορούν ακόμη να υπνωτίζουν,
για τα ευθυτενή κυπαρίσσια του κήπου σου
που αψηφούν τα υπόγεια ρεύματα της τέχνης.

Γράψε για την ανεξάντλητη αντοχή
του φωτός.
________

Ο "ΡΩΣΟΣ"

όπως το αφηγείται ο R.B.

"Οι Ρώσοι είχαν λίγους γιατρούς στο μέτωπο.
Η δουλειά του πατέρα μου ήταν
μετά το τέλος της μάχης
να περιφέρεται ανάμεσα στους βαριά τραυματισμένους
και σκύβοντας πάνω απ' τον καθένα χωριστά
να τον ρωτάει: "Θέλεις να πεθάνεις μόνος
σε λίγες ώρες ή να το κάνω εγώ;"
Οι περισσότεροι απαντούσαν: "Μη με εγκαταλείψεις".
Τότε καθόταν πλάι στον ετοιμοθάνατο,
του πρόσφερε τσιγάρο
και σημείωνε σ' ένα μικρό δερματόδετο τετράδιο
τ' όνομα του, αυτό της αγαπημένης του, των παιδιών του (αν είχε),
τη διεύθυνση του και τις τελευταίες του λέξεις.
Όταν το τσιγάρο τέλειωνε
ο στρατιώτης έστρεφε το πρόσωπο του από την άλλη.
Ο πατέρας μου αποτελείωσε τετρακόσιους άντρες
κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Δεν τρελάθηκε. Ήταν όλοι άνθρωποι δικοί του.

Τα καλοκαίρια τον θυμάμαι να στέκεται στον κήπο
με τη μάνικα στο χέρι και να ποτίζει το γρασίδι με τις ώρες.
Μιλούσε στο φεγγάρι, στον άνεμο.
"Σε ακούω να μεγαλώνεις", έλεγε στην τριανταφυλλιά.
"Έρχόμαστε και φεύγουμε.
Δεν διαφέρουμε σε τίποτα.
Είμαστε μέρος ενός πράγματος.
Κατοικούμε στον ίδιο τόπο".
Όταν ήμουν δεκατριών του είπα:
"Μπαμπά, ξέρεις ότι κυκλοφορούν στην αγορά
μηχανήματα που το κάνουν αυτόματα;"
Εκείνος συνέχισε να ποτίζει το γρασίδι του".
___________

3.

Όταν αποθέτω ένα κυκλάμινο σε ορθογώνιο τραπέζι
προσθέτω στην ιδέα της τάξης
την ιδέα της ομορφιάς.
Η χειρονομία αυτή στοιχίζει λίγο.

(Τη συνιστά ο Χέρμπερτ.)

(το τρίτο από τα πέντε ποιήματα για την αστική ευαισθησία, β΄ σχεδίασμα, είκοσι χρόνια αργότερα)


(Χάρης Βλαβιανός, Διακοπές στήν πραγματικότητα, Πατάκης, Αθήνα, 2009)