Γιάννης Δάλλας: "Λείπει αυτές τις μέρες... Έκτωρ Κακναβάτος"

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΔΑΛΛΑ

Ένας ακόμη φίλος και πρωτεργάτης της συντεχνίας λείπει αυτές τις μέρες και θα λείψει για πάντα από κοντά μας. Ένας ποιητής από την ανεκτίμητη εκείνη μαγιά της Κατοχής και του μεταπολέμου. Με την μετα-κατοχικότητα, όχι τη μετα-πολεμικότητα όπως γενικά και αόριστα λέγεται: τη μετα-κατοχικότητα ως εμπειρία αλλά και ως θέση εναντίον κάθε κατεστημένου, κάθε κατοχής της ζωής και του πνεύματος. Βγαλμένος από διπλή πηγή, την ομόρριζη μιας κοινωνικής και ταυτόχρονα ποιητικής επανάστασης. Η γλώσσα του υπήρξε γλώσσα ενός φανατικού της πρωτοπορίας που σκόπευε μέσω της μορφής στα σημαίνοντα υπονοώντας, με τη θεματική του δίχως να προπαγανδίζει τα σημαινόμενα: ο υπερρεαλισμός του υπήρξε –επιζητούσε να είναι– αμιγής, ένα κίνημα καθαρής προσόδου. Ένα κίνημα που μαρτυρούσε και εδώ τη διπλή -την ευρωπαϊκή και συνόργανα την ελληνική– εκδοχή του. Έτσι «φανερώθηκε» στα γράμματά μας, ύστερα από τις ποιητικές απαρχές και τις περιπέτειες των πέτρινων χρόνων με το Τετραψήφιο και έναν καταρράκτη βιβλίων (από τη Διήγηση ώς το Κιβώτιο ταχυτήτων και τη μετάφραση της Μανσούρ των εκδόσεων «Κείμενα» έως τα Χαοτικά και τα Ακαρεί των εκδόσεων «Άγρα». Με το Τετραψήφιο με την Έβδομη χορδή, που ήταν ένας εντελώς νέος, πρωτάκουστος Μπολιβάρ. Χωρίς να υποτιμώ και τους λοιπούς πρωτοπόρους, υπήρξες «ωραίος σαν έλληνας» καθώς είπε ο Εγγονόπουλος, λαμπερός και αειθαλής, όπως σε γνώρισα, Έκτορα, και συνοδοιπόρησα διά βίου μαζί σου.

(http://avgi-anagnoseis.blogspot.com/2010/11/blog-post_7146.html)

Γιώργος Μίχος, "Με αφορμή τον θάνατο του Κακναβάτου"

Σ’ όλους αυτούς που πάνε σε σχολές και θέλουν πτυχίο ποιητή… ήταν ένας πάγκος, καρότσι, τόσο θυμάμαι τα βιβλία που δεν θυμάμαι το πρόσωπο εκείνου που πουλούσε, οδός Χαριλάου Τρικούπη και Σόλωνος, απέναντι από το Χημείο, γιατί το πεζοδρόμιο του Χημείου ήταν μικρό και δεν χώραγε… Λευκά εξώφυλλα, εκδόσεις Κείμενα… Γιάννης Δάλλας Ανατομία, Έκτωρ Κακναβάτος Τετραψήφιο… πάμφθηνα στα χέρια μας… Καταλάβατε, ούτε ανθολογίες, ούτε καθηγηταράδες της λογοτεχνίας, ούτε τίποτα… Προχειρότητα ποίησης στη δίψα της αυτομόρφωσης… Ο Κακναβάτος, εκτός από τα δικά του στήριξε οικονομικά τις εκδόσεις Κείμενα… ξέρω και το λόγο που σταμάτησε να βγάζει εκεί… Οι άνθρωποι νομίζουν αθάνατοι και τα σπάνε… κι αλλιώς μετράει ο θάνατος… και την Μανσούρ στα Κείμενα τυπωμένη στο χέρι τη διαβάσαμε… Μια μέρα τον συνάντησα και στη Νταμούχαρη, με μιαν αλλοπαρμένη συνοδό που έψαχνε γραφικότητες… ήταν η τελευταία φορά, έγινε σούσουρο στην παρέα… ποιητής που δεν τον ήξεραν… κάναμε τις συστάσεις… Η αίσθηση πως αυτοί οι άνθρωποι θα υπάρχουν πάντα σαν τα παλιά δοκάρια… θα προλάβουμε να τους θαυμάσουμε, να τους απορρίψουμε, να τους ξαναγαπήσουμε… να τους πιάσει ο Μαρωνίτης στο στόμα του… να τους τοποθετήσει… Εν τω μεταξύ η ομάδα αποψιλώνεται… Τα τσογλάνια του 70 είναι πια γέροι κακότροποι… με αναμενόμενα κακά στερνά… πέραν του καλού και του κακού… Ένας ποιητής νεκρός για κάθε δόντι… Ας μιλήσουν οι νεότεροι… Ο ορίζοντας για μας είναι ακόμα πολύ αδρανής για να μπορούν να απουσιάζουν πέραν πάσης αξιολογήσεως αυτοί οι άνθρωποι… Ποιός θα αναλάβει τη μνήμη τους στο μέλλον;
Γι αυτό Γκολίτση όσα έγραψα, τα έγραψα για σένα… Προσπαθώντας να μαντέψω τι κάνει τώρα αυτός που θα μιλήσει την επομένη του θανάτου μας…

http://www.poiein.gr/archives/12122/index.html#comments

Другојачије (από τους "Λύκους" του Τάσου Φάλκου)

И пророк говораше

Вукови односиће са пламеновима

Вукови потраживаће плаветнило

Гледајући црвени облак

Очи црвене ће избељивати

[...]



(Део песме Тасоса Фалкоса, збиркa песама "Вукови", слободан превод)

translated by Dragan Vitorovic