'Ενας θεός αυτιστικός που με το ζόρι χτυπά παλαμάκια

Η ζωή είναι μια αρρώστια που θεραπεύεται με τον θάνατο, χωρίς ωστόσο να υπάρχουν επιχειρήματα οριστικά πως η ζωή αξίζει να αγαπηθεί ή να συντηρηθεί, επιλέγω να κάνω υπομονή μέχρι να περάσει, μοιραζόμενος κάποιες κοινωνήσιμες πτυχές της με τον περίγυρο μου, καθώς

Μακριά στον ορίζοντα γίνεται
ένα ναυάγιο' είναι πολύ μακριά
και δε γνωρίζουμε τους πνιγμένους,
τους φίλους και τους συγγενείς που
τους θρηνούν.
Αλλά κι εδώ κοντά γίνεται ένα άλλο
ναυάγιο, κι αλίμονο,ξέρουμε
τους πνιγμένους,καθώς και τους
φίλους και τους συγγενείς που τους θρηνούν.

(Μίλτος Σαχτούρης, Τα ναυάγια)

Κι όλα αυτά φρονώντας πως η ύπαρξη στερείται σκοπού, πως ο θάνατος είναι οριστικός και πως ο θεός που γεννήθηκε στα κεφάλια των ανθρώπων μαζί με την γλώσσα και τον λόγο, όπως ήταν φυσικό, ήταν θέμα χρόνου να πεθάνει και πέθανε και είναι πλέον ο "μεγάλος" -ας πουμε- απών. Η φύση δε της ύπαρξης βασίζεται στον αλληλοσπαραγμό.

Ο θεός θα μπορούσε εναλλακτικά να ειδωθεί ως χαώδης και υπό διαρκή σχηματισμό, καθώς και το πιθανότατα πολλαπλό "μας" σύμπαν.

Χρόνια τώρα σκέφτομαι τον θεό ως ένα παιδί αυτιστικό που με το ζόρι χτυπά παλαμάκια. Τις περισσότερες βέβαια φορές δεν τα καταφέρνει. Τις φορές που στέφεται η προσπάθεια του με επιτυχία, τον συγχαίρουμε καθώς τον λυπόμαστε. Κοιτιόμαστε μεταξύ μας συμπάσχοντας. Αν κάποτε μεγαλώσει και βελτιωθεί κάπως, τότε στην καλύτερη δυνατή των περιπτώσεων θα αρχίσει απλά να ντρέπεται που υπάρχει. Εγώ τότε ελπίζω να είμαι νεκρός και ο θάνατος να είναι όντως οριστικός.

Σε χαιρετώ φιλικά,
Στοιχηματίζοντας εναντίον σου,

Πέτρος

Κλείνοντας παραθέτω:

_____

Πιστεύω εις έναν θεό
αυτιστικό
που με το ζόρι χτυπά
παλαμάκια

Του παιδιού μου ο θάνατος
τα κομμένα μου νύχια
κι οι τρίχες που πέφτουν
παραλλαγές
πάνω στο θέμα το ίδιο

Βγάζω σπίθες
τα σπλάχνα μου καίνε
τα πνευμόνια γεμίζουν νερό

Ποιος τρέφεται από το θάνατο μου;

Ασκήσεις ασημαντότητας
μεταθέτουν τη συντριβή μου

(Πέτρος Γκολίτσης, από την αδημοσίευτη συλλογή "Breathing sculptures ή πότισα τους νεκρούς μου")