Σ’ όλους αυτούς που πάνε σε σχολές και θέλουν πτυχίο ποιητή… ήταν ένας πάγκος, καρότσι, τόσο θυμάμαι τα βιβλία που δεν θυμάμαι το πρόσωπο εκείνου που πουλούσε, οδός Χαριλάου Τρικούπη και Σόλωνος, απέναντι από το Χημείο, γιατί το πεζοδρόμιο του Χημείου ήταν μικρό και δεν χώραγε… Λευκά εξώφυλλα, εκδόσεις Κείμενα… Γιάννης Δάλλας Ανατομία, Έκτωρ Κακναβάτος Τετραψήφιο… πάμφθηνα στα χέρια μας… Καταλάβατε, ούτε ανθολογίες, ούτε καθηγηταράδες της λογοτεχνίας, ούτε τίποτα… Προχειρότητα ποίησης στη δίψα της αυτομόρφωσης… Ο Κακναβάτος, εκτός από τα δικά του στήριξε οικονομικά τις εκδόσεις Κείμενα… ξέρω και το λόγο που σταμάτησε να βγάζει εκεί… Οι άνθρωποι νομίζουν αθάνατοι και τα σπάνε… κι αλλιώς μετράει ο θάνατος… και την Μανσούρ στα Κείμενα τυπωμένη στο χέρι τη διαβάσαμε… Μια μέρα τον συνάντησα και στη Νταμούχαρη, με μιαν αλλοπαρμένη συνοδό που έψαχνε γραφικότητες… ήταν η τελευταία φορά, έγινε σούσουρο στην παρέα… ποιητής που δεν τον ήξεραν… κάναμε τις συστάσεις… Η αίσθηση πως αυτοί οι άνθρωποι θα υπάρχουν πάντα σαν τα παλιά δοκάρια… θα προλάβουμε να τους θαυμάσουμε, να τους απορρίψουμε, να τους ξαναγαπήσουμε… να τους πιάσει ο Μαρωνίτης στο στόμα του… να τους τοποθετήσει… Εν τω μεταξύ η ομάδα αποψιλώνεται… Τα τσογλάνια του 70 είναι πια γέροι κακότροποι… με αναμενόμενα κακά στερνά… πέραν του καλού και του κακού… Ένας ποιητής νεκρός για κάθε δόντι… Ας μιλήσουν οι νεότεροι… Ο ορίζοντας για μας είναι ακόμα πολύ αδρανής για να μπορούν να απουσιάζουν πέραν πάσης αξιολογήσεως αυτοί οι άνθρωποι… Ποιός θα αναλάβει τη μνήμη τους στο μέλλον;
Γι αυτό Γκολίτση όσα έγραψα, τα έγραψα για σένα… Προσπαθώντας να μαντέψω τι κάνει τώρα αυτός που θα μιλήσει την επομένη του θανάτου μας…
Γι αυτό Γκολίτση όσα έγραψα, τα έγραψα για σένα… Προσπαθώντας να μαντέψω τι κάνει τώρα αυτός που θα μιλήσει την επομένη του θανάτου μας…
http://www.poiein.gr/archives/12122/index.html#comments
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου